Zresztą niewiele ją to tak naprawdę obchodziło. Maria z kolei, póki Piotr pozornie wyłączony był ze względu na kapłaństwo z majątku rodzinnego, nie interesowała się zbytnio sprawami brata. Zaangażowany w szpitalne i nie tylko miłostki Tomasz, miał w nosie całą rodzinę Walasików, dopóki mogli mu się do czegoś przydać. Zwłaszcza finansowo. Mikołaj żył swoim życiem bawiącego się młodzieńca. A Michał nawet nie wiedział, w której parafii Piotr rezydował. Wszyscy oni jednak patrzyli na Piotra zupełnie inaczej, niż by tego oczekiwał. Wszyscy doskonale grali swoje role, jak w prawdziwym teatrze. Jednak dużo bardziej poważnie, bo przecież grali swoje życie. Odgrywali siebie nawzajem według pożądanego wzorca, jednocześnie prawdziwych światu nie ujawniając. Zachowywali swe prawdziwe wnętrzetylko dla siebie, sprzedając na zewnątrz jedynie fałszywe maski. Czy jednak naprawdę pożądane, a jeśli tak, to przez kogo? Sami nie wiedzieli. Po prostu grali jak stary gramofon ze zdartą płytą Violetty Villas, stojący na ręcznie robionej koronkowej serwecie krakowskiego kredensu…