Aleksander Dumas jest znanym pisarzem francuskim pochodzącym z rodziny o silnych tradycjach żołnierskich, bowiem ojciec jego był generałem w czasach wojen napoleońskich. Urodził się 4 lipca 1802, a zmarł 5 grudnia 1870. Od najmłodszych lat bardzo lubił czytać książki, a późniejszych latach młodości swoją karierę rozpoczął od pisania artykułów dla pracy. Potem przyszły wysoko ocenione sztuki teatralne i w końcu Dumas regularnie zaczął pisać powieści, które zaczęły stanowić główne źródło jego dochodów. Na późniejszą twórczość autora miały niewątpliwie wpływ częste podróże niemalże po całym świecie, które uwielbiał.
Na pewno min. fragmenty wspomnień ze swoich wojaży po Europie autor zamieścił w powieści „Hrabia Monte Christo”, której akcja rozgrywa się we Francji za czasów Napoleona Bonapartego osadzonego na Elbie. Wiadomo było wówczas, że każdemu posądzonemu o jakikolwiek objaw bonapartyzmu (sprzyjanie, zajmowanie się, kontakty itp.) groziło posądzenie o zdradę i surowe kary więzienia kończące się najczęściej procesem i śmiercią. Młody i bardzo uczciwy marynarz Edmund Dantes, poniekąd z powodu swej naiwności i nieświadomości czyhającego na niego zła, zostaje wplątany w spisek mający na celu przywrócenie władzy Napoleonowi. Niesłuszne skazanie za zdradę i wtrącenie do niesławnego więzienia w Zamku If, przerywa jego szczęśliwe życie u boku ukochanej narzeczonej Mercedes. Zrezygnowany, oszukany i upokorzony rozpoczyna „odsiadywanie” wyroku za spiskowanie.
W tym miejscu powieść dopiero zaczyna nabierać tempa, jeśli do tej pory wydawała się nudna (nie dla mnie). Poznaje tajemniczego księdza – Farię, który jest powiernikiem tajemnicy miejsca ukrycia legendarnego skarbu Spady – niewyobrażalnych bogactw gromadzonych przez wspomnianego korsarza przez lata. Po 14 latach „wspólnie” spędzonych z księdzem zostaje „doskonale przygotowany do życia w ówczesnej Francji” (to trzeba przeczytać, nawet w filmie nie ma tego tak wyraziście pokazanego jak w książce). Krótko przed śmiercią, Faria zdradza mu tajemnicę skarbu Spady, a Dantesowi w bardzo interesujący sposób udaje się zbiec z więzienia – mistrzostwo opisów całego pobytu i wspólnej doli i niedoli Dantesa i księdza, w wykonaniu Dumasa (jest to bardzo interesujący fragment powieści, który czyta się jednym tchem). W zasadzie czytelnik zaczyna odczuwać chłód murów więziennych w małej i ciemnej celi (uwaga, osoby cierpiące na klaustrofobię), smród więziennego żarcia i spleśniałego chleba. Szczerze mówiąc, to nie ma tu zbytecznych opisów dłużących się w nieskończoność, w miarę krótko, zwięźle i na temat.
Kiedy Dantesowi udaje się powrócić w rodzinne strony z wściekłością odkrywa jakie to osoby walnie przyczyniły się do jego uwięzienia i skazania na zapomnienie, a do tego narzeczona wyszła za mąż za… (a nie powiem! przeczytajcie). Wszystkim swoim „dobroczyńcom” poprzysięga wyszukaną zemstę.
Tu zaczyna się niejako trzecia część powieści równie ciekawa co dwie pozostałe. Niektórych (ja do nich należę) mogą znudzić opisy ówczesnych realiów francuskich, obyczajów, spiskowania itp., ale wytrwali zostaną nagrodzeni. W ten właśnie sposób autor powieści po mistrzowsku buduje całe tło dla opisywanej akcji, a czytelnik umieszczony jest jakby w środku tej akcji.
Zakończenie powieści nie jest aż tak istotne jak cała jej fabuła (przynajmniej dla mnie, było po trosze do przewidzenia), muszę przyznać, że skonstruowana po mistrzowsku. Opisy postaci również wykonano z wielką pedanterią – obrazy stają jak żywe przed oczami w trakcie czytania. Na pewno dzięki temu realizatorom tylu adaptacji filmowych było łatwiej.
Gorąco polecam przeczytać to dzieło. Nie jest za długie, ale za to ciekawe tematycznie i osobowo. Zmusza do myślenia i analizowania już w trakcie powieści oraz po jej przeczytaniu. A o to przecież również chodzi.

Książka napisana wspaniale. Wciąga od pierwszej strony. Sposób w jaki historia potrafi pleść swe nici jest niewiarygodna, a ukazane wydarzenia w tej książce cudownie to obrazują. Osobiście bardzo lubię tego typu powieści. Działające na wyobraźnię spotkanie miłości, rozpaczy, smutku, walki z samym sobą, dojrzewania, zemsty i wielkiej, choć naznaczonej dużym smutkiem, przygody. Skazanie na Zamek If daje młodemu Dantesowi szansę na stanie się takim człowiekiem jakim by nigdy nie został. Dojrzewanie w lochach w towarzystwie księdza Farii jest tak pociągające, że łatwo odnieść wrażenie, że to byłaby przyjemność. Ucieczka, odnalezienie skarbu,powolne przeistaczanie się w Hrabiego Monte Christo to wspaniałe wprowadzenie do mającej efektowny i efektywny finał zemsty...Czytelnik oczekuje, wie, że Hrabia się zemści. Cała przyjemność w odkrywaniu sieci spisku z następną kartą książki, z następną postacią przed którą wyjawiona jest prawda. Prawda, która poniża i niszczy kłamców, a pokrzywdzonym przywraca godność i honor.
Na koniec muszę przyznać, że ciarki mam na plecach myśląc o 3 tysiącach tomów jakie Hrabia Monte Christo miał szansę przeczytać. Cóż za wspaniałą byłaby taka możliwość, choć cena za to była adekwatnie wysoka.

szczerze mówiąc nigdy nie lubiłam książek pochodzących z tamtego okresu,ani też poruszających taką tematykę (osobiście jestem fanką fantastyki, więc opisywanie świata takiego jakim on jest jakoś nigdy mnie nie wciągał) tu jednak jest inaczej. muszę przyznać, że "hrabia monte christo" naprawdę mi się podobał. pierwszy raz zdarzyło mi się abym tak bardzo przeżywała to, co dzieje się z bohaterem i tak bardzo mu kibicowala. część z was mogła by napisać, że to bzdura, bo w końcu można było przewidzieć, że dobro zwycięży, a wszyscy źli bohaterowie zostaną ukarani. może i tak, ale wydaje mi się że właśnie o to w tym chodzi niniejszym naprawdę gorąco polecam wszystkim

Edit by Mori: Tekst nie spełnia wymogów działu Recenzje. +1