Nie wiem jak określić tę książkę, gdyż na pewno nie jest to powieść, ale także nie jest to moim zdaniem zbiór opowiadań. Jest to rodzaj eksperymentu literackiego, u którego podstaw leży fascynacja autora zarówno tarotem, jak i tak zwaną literaturą kombinatoryjną. Calvino, należący do grupy OULIPO, która właśnie parała się szukaniem w literaturze rozwiązań dramaturgicznych i formalnych poprzez czerpanie z innych nauk, między innymi matematyki czy kombinatoryki, znalazł dość nieoczekiwany punkt wyjścia: talię kart. „Zamek...” to zbiór opowieści snutych przy pomocy talii kart tarota, marsylskiego i starego XV-wiecznego tarota. Obie talie zawierają obrazy pełne alegorii, które same w sobie stanowią pewne opowieści, za pomocą których nieme postaci z książki Calvino usiłują przekazać innym swoje dzieje. Brzmi to może dość zawile, ale sama idea opowiadania w ten sposób jest dość przejrzysta, jeśli trzyma się tę książkę w ręce, gdyż na marginesach jej kart zreprodukowano poszczególne karty, aby czytelnikowi ułatwić zrozumienia całej kombinacji. Przedsięwzięcie to jest dość karkołomne, i na pewno nie znajdzie zwolenników wśród czytelników przywykłych do tradycyjnej narracji, więc ostrzegam, że nie należy dać się zwieść urokliwym reprodukcjom kart, ale mocno zaangażować w tropienie fascynującej wyobraźni autora „Barona drzewołaza”. Książka godna polecenia dla niewielkiego grona miłośników literatury tego typu.