Do jakiego rodzaju zalicza się jej książki? Pamiętam, że czytałam je kilka lat temu i bardzo mi się podobały, ale że był to okres pochłaniania wielu innych ksiażek to zgubiłam nieco treść przeczytanych. Niektóre fragmenty zostały bo zostały w głowie, ale dużo umknęło pamięci. Były raczej 'spokojne', do poczytania dla relaksu. Co sądzicie o jej twórczości?

Krystyna Siesicka jest mi znana głównie z jej debiutanckiej powieści "Zapałka na zakręcie". Nie czuję potrzeby wracania do tego utworu i czytania go po kilka razy, ale uważam, że warto było oddać się lekturze.Książka opowiada o losach młodych ludzi, o miłości, kłopotach i skomplikowanym języku uczuć. Główna bohaterka, Mada, poznaje chłopaka. Marcin wydaje jej się inny niż wszyscy. Jest tajemniczy i niechętnie mówi o sobie. Czytając, zdajemy sobie sprawę, jak trudnym uczuciem jest miłość i jak szybko to uczucie może zniszczyć byle drobiazg. Cała historia krąży wokół Mady, Marcina i ich przyjaciół.Już na początku można wyczuć styl, typowy dla książek Krystyny Siesickiej. Lekko napisana „książka o życiu”. „Zapałka na zakręcie” to 144-stronicowa książeczka, którą pochłonęłam w jeden dzień. Bohaterowie, poprzez sposób ich przedstawienia, stają się nam bliżsi i możemy się z nimi utożsamiać. Czytając, przeżywa się ich porażki i rozczarowania.
Polecam książkę nie tylko fanom gatunku( literatura młodzieżowa) .To jedna z książek, z których można wiele wyciągnąć i uczyć się na błędach bohaterów.

Ha, swego czasu – mniej wiecej w poznej podstawowce – bylam nawet fanka Siesickiej, ale "Zapalka na Zakrecie" jakos mniej mi sie podobala, moje ukochane ksiazki to “Jezioro osobliwosci”, “Moja droga Aleksandro” no i naturalnie “Przez dziurke od klucza”. Ksiazki sa rzeczywiscie troche infantylne, ale maja swoj urok, zwlaszcza “Moja droga Aleksandro”, swietna opowiesc o przyjazni i porozumieniu miedzy babcia a wnuczka w tle drugiej wojny swiatowej.

No właśnie, Siesicka. Swego czasu, w szkole podstawowej dziwczęca część mojej klasy była podzielona na dwa obozy, musierowicz i siesickiej. Mi zdecydowanie bardziej odpowiadała musierowicz ze swoim ciepłem i spokojem, humorem i "domową" atmosferą, dystansem do świata. Siesicka pisała własciwie dla młodzieży, ale nie czułam w tym ducha tej "młodości", tak jakby wszystko obserwowane było przez szybę i opowiadane przez osobę dużo starszą, słowa które wkładała w usta młodych ludzi nijak się miały do rzeczywistości i bardzo mi to przeszkadzało. Z tego co pamiętam tylko jezioro osobliwości czytałam z przyjemnością. Nie zmienia to faktu że darzę ją sentymentem, jako nieodłączny kawałek mojej wczesnej młodości Dobrych kilka lat temu wszedł na rynek pamiętnik, własciwie notatnik przez nią sygnowany (a może i zaprojektowany), w którym zamieszczone były najróżniejsze jej "złote myśli", bardzo fajne to to było, pamiętam że zachęciło mnie do spisywania wspomnień

Nigdy nie lubiłam opowieści Siesickiej, ale jedna z nich przypadła mi do serca.
"Nie ma z kim tańczyć" łączy w sobie dwie historie- współczesność widzianą oczami emerytowanej prawniczki oraz pamiętnik pisany przez nią jako dziecko w czasie wojny.
Siesicka doskonale oddaje punkt widzenia naiwnego dziecka i doświadczonej kobiety bez zadęcia opowiadając o wielkich uczuciach i dramatach, które stały się jej udziałem. Książkę polecam każdemu, nie tylko romantycznym pannom z dobrych domów.

Rzeczywiście, książki ewidentnie dla młodych panienek, ale nie wiem czy obecna młodzież zachwyci się tymi ksiązkami podobnie jak dzierlatki jeszcze 15 lat temu. Osobiście najbardziej została mi w pamięci książka "Przez dziurkę od klucza" może dlatego, że oprócz humoru zawierała dużo różnych praktycznych porad ( do dziś robię jajecznicę według rad babci bohaterki tej książki).

Książki Krystyny Siesickiej czytałam dość dawno. A pierwsza, która mnie wciągnęła, to (jeśli się nie mylę) ,,...Nie ma z kim tańczyć..." Piękna. I nie tylko dla panienek z dobrych domów=)
Moim zdaniem, Siesicka pisze niezwykle o zwykłych sprawach. W piękny, barwny sposób opisuje (czasami) szarą rzeczywistość. Potrafi rozśmieszyć, ale i wzruszyć. Z jej książek można się wiele nauczyć, ale też łatwo to zrozumieć.
Polecam jej książki wszystkim, którzy ich nie czytali, a także tym którzy nie mogą się zdecydować.
Naprawdę warto.

Wydaje mi się, że najfajniejsze jest ,,Jezioro Osobliwości".

"Zapach rumianku"
Książka ta, jak wszystkie tej autorki, zawiera subtelny wątek miłosny. Jest to powieść dwutorowa. Wspomnienia 40-letniej aktorki, matki 16-letniej Kasi, oraz 19-letniego chłopaka, Rafała, syna miejscowego weterynarza. Jak się okazało, rodziców Kasi i Rafała łączyło kiedyś uczucie. Jak się ułoży ich dzieciom?
Jednym z wątków powieści jest niechciana ciąża. Bohaterowie przedstawiają swoje stanowisko w sprawie aborcji.
Książka jest powieścią "na czasie". Poruszane są współczesne sprawy, współczesnej młodzieży. Polecam.

Etap fascynacji literaturą dziewczęcą, czy też - jak mówią (może nieco pogardliwie) niektórzy - "dziewczyńską" mam już za sobą i czasem chciałabym dodać "niestety". Wciąż pamiętam te emocje, które towarzyszyły książkom Siesickiej właśnie, Musierowicz, Haliny Snopkiewicz ("Słoneczniki" przy okazji polecam), emocje niepowtarzalne, bo zastąpione np. doświadczeniem. Chcę tylko dodać, że dla mnie najwspanialszą lekturą dziewczęcą były powieści ... mężczyzny, to jest Aleksandra Minkowskiego. "Grażyna", "Artur". "Szaleństwa Majki Skowron", "Podróż na wyspę Borneo", Księżniczka i Mag" i inne. Chyba już czas wrócić na chwilę do tych pozycji i uwierzyć, że wszystko ma się jeszcze przed sobą

Teoretycznie wyrosłam już z typowo dziewczęcej, młodzieżowej literatury, ale do Siesickiej przekonałam się o dziwo, dopiero teraz.

Znajduję w tych książkach ciepło i wrażliwośc, której nie mogłam znaleźć u Musierowicz - tam wydawało mi się wszystko przesłodzone, za kolorowe, za piękne i za dobrze się kończące.

U Siesickiej urzeka mnie połączenie świata dorosłego z młodzieńczym. Zdążyłam parę razy nawet przyłapać swoją mame, panią w okolicach sześćdziesiątki na podkradaniu mi pojedynczych książek tej autorki ze stosiku, który leżał przy moim łóżku, kiedy czytałam Siesicką hurtowo.

Ciężko mi wymieniać konkretnie, co przemawia na korzyść tych książek. Może to nieco naiwne, ale jest to klimat, który się po prostu czuje. Zapach gorącej herbaty w pachnącej ziołami kuchni, małe, senne miasteczko, które można odnaleźć wszędzie, małe-wielkie tragedie i jakieś prawdziwe, dojrzałe przyjaźnie do których się tęskni.

Sięgam do Siesickiej, gdy w moim życiu wszystko sie rozlatuje, bo pozwala mi uwierzyć, że pewne rzeczy są stałe, a gorący kubek i szczera rozmowa potrafią pomóc na wsyzstko.

zawsze słyszałam że Siesicką porownuje się do Musierowicz i teraz gdy zapoznałam się z obiema autorkami myślę że ksiązki Sieckiej są znacznie pwoazniejesz od tych Musierowicz , jest to literatura młodzieżowa więc nie mamy tak naprawde czego wymagać , mimo to książki obu autorek mi sie podobaja , Musierowicz była dobra na chwilę lekkiego rozluznienia , a Siesicka mogła mnie popchnąć do morlanych przemyśleń , książką która szczególnie mi się spodobała było Jezior osobliwości

Bardzo podobają mi sie książki Siesickiej, a szczególnie "Jezioro osobliwości". Uważam, że książki tejże autorki poruszają problemy współczesnej młodzieży i dzięki temu są tak chętnie czytane przez współczesne nastolatki. Ja przeczytałam wiele książek Krystyny Siesickiej i uważam, ze na prawdę warto przeczytać te ksiażki, ponieważ są pełne ciepła i humoru, a jednocześnie poważne...jednym słowem : C U D O!!

zdecydowanie zgadzam się z sarenką93, że szczególnie "Jezioro Osobliwości" zasługuje na uwagę. Z Siesicką zetknęłam się jakieś cztery lata temu w gimnazjum - bibliotekarka wybrała mi "Zapałkę na zakręcie" i mówiąc szczerze od tego czasu za nią przepadam. Ma swój własny styl, którego raczej nikt nie podrobi. Poza tym z tych książek naprawdę można się czegoś nauczyć - pokazuje problemy aktualne dla nastolatek.

Swojego czasu przeczytałam chyba wszystkie książki Siesickiej. Bardzo mi się podobał "Czas Abrahama". Bardzo mi się podobał sposób w jaki zostały tam przestawiona realia czasów komunistycznych. Zawsze mi było trochę żal Anki, choć rozumiałam też Kubę i fakt, że niektóre uczucia czasem przemijają. A z kolei "Zapałka na zakręcie" pozywała, że życie nie zawsze jest różowe i że świat nie jest czarno-biały - i chyba za to najbardziej cenię tą książkę
Książki Siesickiej miały kilka ekranizacji: na pewno zostało sfilmowane "Jezioro Osobliwości", a na postawie "Fotoplastykonu" powstał serial "Dom na głowie" - polecam wszystkim wielbicielkom Siesickiej!

Kilka lat temu przeczytalam niemalo ksiazek K. Siesickiej. Naprawde moge ja wyroznic jako dobra autorke polska, poniewaz nie ma w jej powiesciach za wiele rozowych kolorow, a zycie ukazuje sie takie, jakie jest, bez przesadnego optymizmu. Pisze nie tylko dla nastolatkow, ale i dla starszych osob, kazdy moze odnalezc w jej tworczosci cos dla siebie, jakies nieprzemijajace wartosci. "Zapalka na zakrecie" jest moja ulubiona ksiazka Siesickiej, najbardziej mi sie zapamietala, w tym czasie, gdy ja czytalam, mialam podobne przezycia jak glowna bohaterka.