Moje najwyraźniejsze wspomnienie z "Diuny" wg Lyncha to obleśna gęba Vladimira Harkonnena. I zapewne to rzutuje na moją niechęć do tej ekranizacji. Fakt - nie lubię żadnej z ekranizacji prozy Herberta. Diuna jest dla mnie arcydziełem, którego kalać nie należy, a tylko najlepszy reżyser byłby w stanie stworzyć film takim, aby był godny książki. Fakt, że w tamtych czasach nie było możliwości technicznych wiarygodnego pokazania ataku na statek-pałac na grzbietach czerwi, bądź rozmowy cesarza z Nawigatorami, tym niemniej długo trawiłem ten film, zanim po raz kolejny zacząłem czytać Książkę.

Jakiś czas temu na kanale bodajże Halmark pojawiła sie kontynuacja zatytułowana "Dzieci Diuny". No i muszę przyznać, że nawet mnie się spodobał ten film. Dość ciekawie nakręcony, scenariusz nie najgorszy, obsada też nieźle dobrana a i efekty w miarę dobre. Choć jak to bywa w ekranizacjach, zauważyłem kilka błędów. Jednakże pomimo swych wad sądzę, że "Dzieci Diuny" przypadły mi bardziej do gustu jako ekranizacja niźli pierwsza część.

O "Diunie" Lyncha słyszałam sporo negatywnych opinii, więc wolałam nie ryzykować zepsucia sobie wizji książki i nie oglądałam. Chociaż przyznam, że ciekawa jestem jak sprawdził się Sting w roli Feyda. Widziałam jednak wersję "Hallmarkową" i nawet nie miałam ochoty walić głową w ścianę, kiedy ją oglądałam, a to niestety zdarza się w przypadku większości ekranizacji. Podobało mi się zachowanie "diunowego" klimatu w dialogach aktorów, niektóre kwestie były wręcz żywcem wzięte z książki, co w tym przypadku jest dużym plusem. Ale ogólnie jestem zdania, że "Diuny" nie da się zekranizować tak, aby film dorównał książce.

Film Davida Lyncha, pomimo doskonałej obsady aktorskiej i zapierającej dech w piersiach muzyki, nie przystaje swoim poziomem do książki. Wielu próbuje zrzucić winę na producentów, którzy, jak wieść głosi, poobcinali to i owo i stąd te niezrozumiałe przeskoki akcji (oczywiście niezrozumiałe dla tych, którzy nie czytali książki) i brak odpowiedniego przedstawienia postaci, co sprawiło, że widzowie nie mieli czasu się z nimi utożsamić. Jednak według mnie wina nie leży po stronie producentów lecz reżysera. Widocznie David Lynch nie potrafił „zarazić” producentów swoją wizją i przekonać ich do przedstawienia filmu w kilku odsłonach, co byłoby z mojego punktu widzenia najlepszym wyjściem. Zdaję sobie sprawę, że łatwo krytykować siedząc przed monitorem komputera i popijając miętową herbatkę, jednak z całą pokorą i uniżeniem wyrażam swoje zdanie – film był przeciętny a książka jest wybitna.
Poza tym żaden zestaw obrazków puszczonych w przyśpieszonym tempie (czytaj film) nie jest w stanie oddać piękna, finezji i głębokości słowa pisanego. Najwyżej może próbować je doścignąć. Pomimo tego, że film nie jest w stanie w pełny i satysfakcjonujący sposób oddać przesłania książki, to co jakiś czas z ciekawości oglądam kolejne próby ekranizacji dzieł literackich. Są one mniej lub bardziej udane, a dokonanie Davida Lyncha w moim przekonaniu należy do tej pierwszej kategorii.