ROZŁĄKA

Rozłąko
czego ty ode mnie jeszcze chcesz
źle ci
zabrałaś spokojne chwile
których było tyle
wzięłaś codzienną dawkę snu
pozostały strzępy godzin dwóch

Bosko rozłąko
kwitnąca stokrotko
kiedy twe płatki tak jak pąki róż opadną

Rozłąko
dobrych i złych dni
wieczorów samotnych
nocy niespokojnych
pozostaw w spokoju to kołaczące serce
czy one czegoś winne
że ten drań Czas
zabija nas

Posłuchaj rozłąko
przecież nie wolno ci trwać
bo zanim przeminę
chcę trochę innych cnót
bez urazy
zachłysnąć

Rozłąko
słyszałaś o siostrze Miłości
bracie o imieniu Przyjaźń

Nie
pewno wciąż masz w głowie
tego psotnika Nieszczęście
a w dodatku
podoba ci się ten przystojniak Płacz
że nie wspomnę o paniczu Smutku
kokietce Goryczy
i latawicy Obłudzie

Rozłąko
odczep się do cholery
i pozwól trwać
bo nadejdzie Czas
i już braknie nas

Rozłąko
nie każ przyjściem
matki Śmierci
ojca Piekła

Tylko staruszek Bóg
ze zdziwieniem spogląda
na tą ziemską rodzinę

1999'

Tak, ta ostatnia strofa miała zmuszać do refleksji. Mi przypomniała własne nieudolne próby pisania końca. Zawsze miałam z tym problem i wiem, kiedy ktos popełnia takie same błędy jak ja. Także to element nieudany.
Podoba mi się, że nie ma znaków interpunkcyjnych, pozwala to na dowolną interpretację.
Rozłąko, rozłąko, rozłąko...
Jakoś mnie nie poruszyłaś.

Dzięki za spostrzeżenie :> W takim razie może powiesz mi jakich błędów nie popełniać, ażeby osiągnąć zamierzony z góry efekt. Czekam niecierpliwie na prozpozycję. W sumie to nigdy się nie zastanawiałem nad poprawnością zakończeń. Łatwo powiedzieć... po prostu pisałem i właśnie może tutaj tkwi problem...ciekawe. Co Ty na to? pozdr